Fatima - Dlaczego płaczesz? Nie płacz…

Podczas dzisiejszego nabożeństwa fatimskiego ks. Marcin w homilii przytoczył relację Łucji ze spotkania z Maryją z 13 września 1917 roku: „Kiedy zbliżyła się godzina, przeciskałam się z Hiacyntą i Franciszkiem przez tłum ludzi, który nam ledwo pozwalał przejść. Ulice były pełne ludzi. Wszyscy chcieli nas widzieć i rozmawiać z nami. Tam się jeden drugiego nie bał. Wiele osób, nawet zacne panie i panowie przeciskali się przez tłum, który nas otaczał. Padali na kolana przed nami, prosząc, byśmy Matce Bożej przedstawili ich prośby. Inni, którzy nie mogli się do nas dostać, wołali z daleka: – Na miłość Boską, proście Maryję, żeby mi wyleczyła mego syna kalekę. Ktoś inny wołał: – Niech wyleczy moje niewidome dziecko. A znowu inny: – A moje jest głuche. I znowu inny: – Niech mi przyprowadzi z wojny do domu mego męża i mego syna. – Niech mi nawróci grzesznika. – Niech mnie uzdrowi z gruźlicy itd.”.

Następnie kaznodzieja kontynuował:
Matka Boga i nasza, po raz kolejny daje wyraz zatroskania o miłość Jej Syna, o potrzebne nawrócenia, o wierność w modlitwie i potwierdza to uzdrowieniami. Tu w tłumie ludzi, wraz z Łucją, Hiacyntą i Franciszkiem, wybranymi przez Maryję wszyscy tego potrzebują, niezależnie od wieku, doświadczenia, stanu.

Czerpiąc z wierności tych trojga dzieci, ich odwagi i zaufania Maryi uczmy się i my takiej pokory i odwagi w swoich życiowych powołaniach. Nie przechodźmy obojętnie obok człowieka, który przeżywa ból, który płacze, jak wdowa z dzisiejszej Ewangelii, której zmarł jedyny syn. Jezus, widząc jej cierpienie, „użalił się nad nią i rzekł: Nie płacz!” Przywrócił mu życie i „oddał go jego matce”.